مواد کاهنده آب
مواد کاهنده آب برای کاهش مقدار آب اختلاط مورد نیاز در تولید بتن با روانی معین یا افزایش روانی بتن برای مقدار معینی آب بهکار میروند.
بسیاری از مواد کاهشدهنده آب میتوانند باعث تاخیر در گیرش بتن شوند و برخی از آنها ممکن است تسریعکننده گیرش نیز باشند و گروهی نیز تولید حباب هوا هم بنمایند.
مواد کاهنده آب با مقدار سیمان و اسلامپ ثابت باعث افزایش مقاومت بتن با کاهش در بروز خطر آب انداختن یا روزده شدن بتن و جداشدگی اجزاء و کاهش نفوذپذیری بتن میگردند.
مواد کاهنده آب، اغلب از اسیدهای لیگنوسولفینیک، اسیدهای هیدروکسی کربوکسیلیک و نمکهای آنها ساخته میشوند.
مطابق آئیننامه بتن ایران مواد افرودنی کاهنده آب به منظور تقلیل مقدار آب مصرفی در شرایط یکسان روانی بتن، یا افزایش روانی بتن در شرایط یکسان میزان آب مصرفی، به کار میرود.
بعضی مواد کاهنده آب ممکن است دارای خاصیت کندگیرکننگی و تسریع کنندگی باشند.
استاندارد (79:ASTM.C 494) مواد افزودنی را که فقط کاهش دهنده آب باشند به اسم گروه A مینامند. ولی اگر علاوه بر کاهش دادن آب باعث تأخیر در گیرش شود این ماده را در گروه D قرار میدهد.
همچنین مواد افزودنی کاهشدهنده آب که تسریع کننده نیز هستند به عنوان نوع E معرفی میکند که این مواد از اهمیت کمی برخوردارند.
دو گروه اصلی مواد افزودنی نوع D عبارتند از:
1- اسیدهای لیگنو سولفونیک و املاح آنها
2- اسیدهای هیدروکسی کربوکسیلیک و املاح آنها