مواد غلیظ کننده
عملکرد اصلی این مواد بر خلاف مواد افزودنی روان کننده است. یعنی حالت لزجی خمیری را در بتن افزایش میدهد و در عین حال چسبندگی بتن را حفظ و از آب انداختن آن جلوگیری مینماید.
این نوع مواد افزودنی بیشتر در ارتباط با پمپاژ بتن، بتن سبک و در مواردی که بتنریزی در زیر آب ضروری است مورد استفاده قرار میگیرد. مواد افزودنی غلیظ کننده بر روی ملات و بتن تازه اثر فیزیکی دارند و از مواد معدنی و آلی تشکیل شدهاند ولی موادی که بر پایه موادآلی باشند مانند اکسید پلیاتیلن و مشتقات آن بیشتر مورد استفاده قرار میگیرند.
این مولکولهای بزرگ پلیمری(alginatates Cellulose ethers) که در آب محلولند، باعث افزایش لزجی ملات میگردند و در نتیجه مخلوط غلیظتر میگردد و از طرف دیگر حالت سیالیت آب تغییر کرده و مولکولها به راحتی روی یکدیگر حرکت میکنند و به اصطلاح به مخلوط حالت روغنی میدهد.
به عبارت دیگر در عین حال که مخلوط چسبندگی پیدا میکند دوام و انسجام خود را نیز حفظ مینماید. به سخن دیگر مخلوط چسبنده تر شده و از جدا شدن دانهها از یکدیگر جلوگیری میشود.
معمولاً مواد غلیظ کننده به دو گروه تقسیم میشوند :
1- اثر مستقیمی بر روی ذرات سیمان دارند و باعث گلوله شدن ذرات میگردند.
2- نه تنها گرانروی ( ویسکوزیته ) آب را افزایش میدهند بلکه عملکردی نظیر روان کنندهها دارند و به بتن حالت روانی میدهند.