سیمان هوادار
از ابتدای مصرف بتن وایجاد سازههای بتنی، پژوهشگران پیوسته درصدد پیداکردن راهی بودند که بتوانند در هوای صفر درجه سانتیگراد بتنریزی را ادامه بدهند و از یخزدن بتن و در نتیجه متلاشی شدن آن هراسی نداشته باشند.
با توجه به اینکه همیشه همراه بتن مقداری حبابهای ریز هوا وارد قالب میشود این حبابهای هوا پیوسته در مجاورت آب واقع شده و از آب پر میشوند و در نتیجه اتصال این فضاها به یکدیگر فضای بزرگتری از آب در داخل بتن تشکیل میشود که در اثر یخبندان ازدیاد حجم پیدا کرده و موجب متلاشی شدن بتن میگردد.
برای رفع این اشکال به سیمان مواد افزودنی مانند رزین طبیعی یا مصنوعی، روغنهای نباتی و اسیدهای چرب اضافه میکنند. این مواد در بتن به طور مصنوعی ایجاد حبابهایی مینمایند که قطر آنها در حدود 0/3 میلیمتر بوده و به جای دانههای ماسه در بتن عمل مینمایند. وجود این حبابها باعث بیرون راندن هوای اضافه در بتن میشود.
خود این حباب ها هم مانند ذرات آب به همدیگر مربوط نمیشود و هر کدام بهطور مستقل عمل مینمایند. در نتیجه آزمایشهای بهعملآمده معلوم شد که اینگونه بتنها در مقابل یخزدگی و ذوب یخ مکرر دارای مقاومت بیشتری میباشند.
در اغلب مواقع در فصل سرما که خطر یخبندان بتن موجود است در موقع ساختن بتن به آن مواد هوازا اضافه مینمایند تا از خطر یخزدن بتن به مقدار قابل ملاحظه کاسته شود. ولی بعضی از کارخانهها که سیمان نوع A1 و A2 و A3 تهیه مینمایند این نوع مواد را به سیمان اضافه میکنند که بهتر است در فصل یخبندان به تناسب محل از این نوع سیمانها استفاده گردد.
لازم به یادآوری است که این سیمانها علاوه بر دارا بودن خواص نوع خود، هوازا نیز میباشند.